به گزارش خبرگزاری کردنیوز  شهید آیت الله سید محمد علی قاضی (ره) در کتاب «تحقیق درباره اول اربعین سید الشهدا(ع)» دلایل ورود اهل بیت بر مزار حضرت ابا عبد الله (ع) در اربعین اول را ذکر کرده اند.

بعد از آن که امام حسین علیه السلام و یارانش در کربلا به دست شقی ترین افراد به شهادت رسیدند، اهل بیت آن حضرت به دست نیروهاى عمر بن سعد به اسارت گرفته شده و روز یازدهم محرّم به سوى کوفه حرکت داده شدند.

خاندان نبوت و خانواده هاى یاران حضرت حسین بن على علیهماالسلام مدت زیادى در کوفه نماندند و روز پانزدهم یا بیستم محرم از کوفه به سوى شام برده شدند.

اگر اسراء اهل بیت علیهم السلام در روز پانزدهم محرم از کوفه حرکت کرده باشند در این صورت مسافت بین شام و کوفه را در پانزده روز طیّ کرده اند؛ چون روز اول ماه صفر سال 61 به شام وارد شده اند.

اما اگر بیستم محرّم به سوى شام حرکت داده شده باشند، اول صفر همان سال به شام رسیده اند. اسراء در شهر شام نیز زیاد درنگ نکرده اند، چون یزید به خاطر افشاگری امام سجاد و زینب کبری علیهماالسلام، نمى توانست آنان را زیاد نگه داشته چون ماندن آنان براى حکومت یزید بسیار خطرناک بود.

در شام، هشت یا ده روز ماندند و به عراق بازگشته اند و مسافت بین شام و عراق را در ده روز طیّ کرده و روز بیستم ماه صفر سال 61 به کربلا رسیدند که مصادف با آمدن جابر بن عبدالله انصارى براى زیارت قبر امام حسین علیه السلام بود.

در میان علماى شیعه امامیه، این مطلب مورد تردید نیست و مورّخان اسلامى که متعرّض اربعین امام حسین علیه السلام شده اند، منظورشان اربعین اول است؛ ذکر این نکته نیز ضروری است که اربعین دوم، اربعین واقعى محسوب نمی شود و سنت اربعین از همان اربعین اول امام حسین علیه السلام شکل گرفته است.  

اگر خاندان امامت و نبوت، اربعین اول را به کربلا نمى آمدند، دیگر اربعینى در کار نبود. از دیدگاه علماى امامیه خاندان نبوت و امامت در اربعین اول به کربلا آمدند و امام سجاد علیه السلام سر مبارک امام حسین علیه السلام را در اربعین اول از شام آورد و در کربلا به بدن امام ملحق کرده و در همان قبر دفن کردند.

«میرزاى نورى» آمدن اسیران به کربلا را در اربعین اول بعید به حساب آورده و شاگردانش هم از استاد خود پیروى کرده و آمدن اسیران به کربلا را در اربعین اول بعید شمرده اند.

لکن نظر این ها به جهتی صحیح نیست، چون این افراد فکر کرده اند، اسیران در کوفه و شام مدت زیادى مانده اند در حالى که دستگاه جور، نمی توانست اسیران را به مدت طولانی در کوفه و شام نگه دارد؛ همچنین این گروه فکر کرده اند، مسافت طولانى شام و عراق را نمى توان به این زودى طى کرد ولى این افراد توجه نکرده اند که اولاً اسیران در کوفه و شام کم مانده اند نه یک ماه و نه یک ماه و نیم و نه یکسال، ثانیاً مسافت شام و عراق را در کمتر از ده روز هم مى توان سیرکرد. براى نمونه به چند مورد اشاره مى شود:

1- عرب هاى عقیل مسافت بین شام و عراق را در مدت یک هفته طى مى کردند. این مطلب را صاحب «اعیان الشیعه» آورده و نویسنده کتاب اعیان الشیعه، خود، اهل دمشق است؛ چنین کسی بهتر از میرزاى نورى راه هاى شام به عراق را مى شناسد. ایرانى ها راه هاى صحراى کبیر میان شام و عراق را خوب نمى شناختند.

2- عرب هاى صلیب از وطن خودشان از شام تا نجف عراق را در مدت هشت روز طى مى کردند. این موضوع نیز از سوی صاحب «اعیان الشیعه» تایید شده است.

وقتى این عرب ها در مدت هشت روز از شام به عراق بروند، در این صورت نیروهاى عبید الله بن زیاد باید این مسافت را زودتر بپیمایند چون آنان مأمور بوده و عجله نیز داشته اند.

همچنین چون ماموران عبیدالله، احتمال خطر می دادند (به واسطه شورش قبیله های در مسیر) اسیران را با عجله به سمت شام حرکت می دادند.

توجه داشته باشیم که درباره اسیران کربلا و رفتن آنها به کوفه و از کوفه به شام مطالب نادرست فراوانى در کتاب هاى غیر معتبر آمده است که با احتراز از آن مطالب بر اساس مآخذى که قابل اعتماد است، داورى مى کنیم.

3- معاویه در پانزدهم رجب سال 60 هجرى مُرد. یزید به والى مدینه نوشت که پدرم مُرده و تو از حسین بن على علیه السلام بیعت بگیر.

امام در 28 رجب سال 60 از مدینه خارج شد. میان مرگ معاویه و خروج امام حسین علیه السلام، 13 روز فاصله است. حجاز نسبت به شام دورتر از عراق است. در مدت 13 روز خبر مرگ معاویه به مدینه رسیده است و بر این اساس مسافت بین عراق و شام را مى توان طى کمتر از 13 روز رفت.

بنابراین اقوال، برخى مثل میرزاى نورى که طىّ مسافت بین شام و عراق را در مدت ده روز یا هفت روز بعید شمرده اند، صحیح نیست چون موارد متعددى در تاریخ آمده است که این مسافت را در کمتر از ده روز طى کرده اند.